Jaja, ik weet dat ik een tijdje terug zei dat ik niet echt een huisdierenfan ben maar mijn vriendin bleef maar aandringen om er toch eentje in huis te halen. Ik ben dan uiteindelijk toch gezwicht, maar ik heb natuurlijk wel mijn voorwaarden 
gesteld :p Het moest wel een dier zijn waar je niet teveel zorgen mee hebt, en de stront of andere viezigheid moet zij maar zelf opruimen :p
Uiteindelijk zijn we dan voor een klein poesje gegaan. Ik heb me laten vertellen dat dat wel propere beesten zijn en dat deze best wel redelijk zelfstandig kunnen zijn. Je moet er in ieder geval niet voortdurend mee gaan wandelen :p Bij de dierenarts zagen we puur toevallig een pamflet hangen dat er gratis katjes te krijg waren, dus zijn we er daar dan maar ééntje gaan halen. Op die manier ben je toch ook geruster dat het beest medisch compleet in orde is. ’t Is dan wel geen britse korthaar, maar wél een cutie.
Bon dit is hij dus, onze Lucas. Toch wel een schatje hoor…